مرگ ناصری

با آوازی یكدست،

یكدست

دنباله چوبین بار

در قفایش

خطّی سنگین و مرتعش

بر خاك می كشید.

((-تاج خاری برسرش بگذارید!))

و آواز ِ دراز ِ دنباله بار

در هذیان ِ دردش

یكدست

رشته ئی آتشین می رشت.

((- شتاب كن ناصری، شتاب كن!))

از رحمتی كه در جان خویش یافت

سبك شد

و چونان قوئی مغرور

در زلالی خویشتن نگریست

((- تازیانه اش بزنید!)) ...