نقدی بر رمان « رمان پلیسی» همیشه / آخرش / من / گیر / می اُفتم .

نوشته ی « ایمره کرتس» /

نویسنده:الهه­رهرونیا نشر بازتاب نگار

در کلامی برای شروع و هم در پشت جلد رمان « رمان پلیسی» سخن از سالهای سیطره ی دیکتاتوری« کومونیستی» در مجارستان، و حضور وقایع این سالها، در رمانهای کرتس است. خشونت، کلمه ای آزارنده و سرشار از انگیزه برای دافعه، شاید هرجا و در هر معرفی نامه ای، که ربطی به سیاست، شکنجه، و حواشی آن داشته باشد، بسیاری از مخاطبین را در جریان رانش نا خودآگاه و عقب گرد قرار می دهد. اما به رغم وجود بی میلی اولیه، بعد از عبود از صفحات اولیه ی رمان، قدرت نویسنده، این دافعه را با جاذبه جایگزین می کند. این تجربه را اخیرا" در رمان « در انتظار بربر ها» که نقد آن در همین ستون ارایه شد، کوتزی در نهایت قدرت برای دنیای ادبیات تکرار کرده بود، و حالا میخواهم بگویم که کرتس نیز، گرچه نه به استادی و چیره دستی کوتزی، اما با گونه ای قابل توجه، و با روشی نو، بازتکرار کرده است.

تفاوت ماهوی داستان مدرنیسمی و داستان پست مدرنیسمی

1 ) در داستان پست مدرنیسمی ، برخلاف داستان مدرنیمسی كه شخصیت ، جهان را به خود و دیگری تقسیم می كند ، شخصیت از همان ابتدا به تقسیم بدنی خود و دیگری اعتقادی ندارد .دنیای واحد و سخت عقلانی ، به عنوان تنها دنیای ممكن كنار می رود ، دنیاهای متعدد تجربه می شوند ....

بررسی ساختار رمان عادت می‌کنیم نوشته‌ی زویا پیرزاد

نوشین شاهرخی

خلاصه‌ی داستان: شخصیت محوری رمان عادت می‌کنیم، زنی به نام "آرزو صارم" است که بنگاه معاملاتی ملکی دارد. داستان از زاویه‌ی دید آرزو و از دریچه‌ی سوم‌شخص روایت می‌شود. آرزو باید بنگاه پدر را پس از مرگ پدر بگرداند و نه تنها بدهی‌های پدر را پس بدهد، بلکه از پس خرج‌های اشرافی مادر (ماه‌منیر) و دخترش(آیه) برآید و دم فروبندد تا به خسیس بودن متهم نشود.....